Elke week ga ik een middag langs bij een 90-jarige, reislustige vrouw in het verpleeghuis. Puur voor het gezelschap. Maar stiekem geeft ze mij net zo veel terug. We bladeren samen door haar fotoalbums. Zuid-Afrika, Indonesië, Canada.… Haar ogen gaan altijd nét iets meer glanzen zodra ze een foto ziet waarvan ze nog precies weet hoe het voelde. De geur, de spanning, de vrijheid. En ik zie het elke keer weer gebeuren: Herinneringen vervagen nooit als ze echt geleefd zijn. En ergens raakt dat me. O

ANDRÉ, ons sal mekaar weer eendag sien. En dan lekker groot kompetisie 💪💪💪 | Kristiaan Bekker